„Ławeczka”

Opis

Reżyser  (P. Cyrwus) o „Ławeczce”:
Aleksander Gelman współczesny dramaturg rosyjski napisał „Ławeczkę“ w 1986 roku, w czasach głębokiej komuny. Pomimo upływu 20 lat, jest to sztuka wciąż aktualna, gdyż pokazuje człowieka potrzebującego ciepła zrozumienia i miłości drugiej osoby.
"Ławeczka" to sztuka kameralna, wręcz intymna. Jej bohaterowie są przeciętni. Obydwoje nie są już pierwszej młodości, obydwojgu życie raczej się nie ułożyło. Ich spotkanie w parku jest przypadkowe, lecz zarówno jedno, jak i drugie przyszło tu w tym samym celu - znalezienia partnera do erotycznej przygody, która ubarwiłaby ich szarą egzystencję, pozwoliła, choć na chwilę zapomnieć o samotności.
W ujęciu Gelmana "parkowy romans" Jej i Jego jest nie tylko poruszającą, tragikomiczną opowieścią o poszukiwaniu miłości. Staje się także wielką metaforą wzajemnych związków między kobietą i mężczyzną. Szukając tekstu, który byłby uniwersalny teraz - rozmowy kobiety i mężczyzny, niebanalnej i aktualnej, sięgnąłem jeszcze raz do „Ławeczki” i stwierdziłem - to jest ten tytuł. Uniwersalizm wypowiedzi i jej autentyczność mnie zaskoczyła.
Paweł Miśkiewicz, mój przyjaciel, podsunął pomysł, żeby akcja toczyła się przed jakimś lokalem z dancingiem, gdzie muzyka i piosenki uatrakcyjnią przekaz. Talenty wokalne aktorów dodatkowo wzbogacą akcję i przekaz spektaklu. Spektakl jest pełen humoru i zaskakujących zwrotów akcji. Przez komediowo- muzyczną formę jest przystępny i nieskomplikowany w odbiorze. Doborowa obsada gwarantuje niezapomniane wrażenia teatralne.
„Ławeczka” to znakomita zabawa dla widza, a zarazem intrygujący spektakl teatralny o miłości niebanalnej, w interesującej oprawie i aranżacji.

Autor sztuki - Aleksander Gelman urodził się w 1933 roku w Mołdawii. Od roku 1941 do 1944 przetrzymywany z rodziną w getcie niedaleko Winnicy, na Ukrainie. Z jedenastoosobowej rodziny przeżył tylko on i jego ojciec. Po wojnie Gelman zatrudnił się w zakładach włókienniczych jako pomocnik majstra. Sześć lat spędził w wojsku, następnie rozpoczął studia na uniwersytecie w Kiszyniowie, których jednak nie ukończył.
W roku 1963 przeniósł się do Leningradu, gdzie pracował najpierw jako robotnik, a następnie jako korespondent gazet „Stroitielnyj raboczij” (Robotnik budowlany)i „Smjena” (Zmiana). W roku 1970, razem z Tatianą Kalecką, napisał swój pierwszy scenariusz. Studio filmowe Lenfilm nakręciło według niego film „Nocna zmiana”. W 1974 powstał kolejny scenariusz duetu Gelman-Kalecka i film „Ksenia, ukochana żona Fiodora” (1974). W roku 1975 na ekranach pojawiła się „Premia”, a Gelmanowi przyznano nagrodę państwową, a w 1976 nagrodę za najlepszy scenariusz na festiwalu filmowym w Erewaniu.
Sztuki Gelmana wystawiano w dziesiątkach teatrów całego Związku Radzieckiego, a także w ponad 40 krajach całego świata. Do najbardziej znanych należą „W jedności z wszystkimi” i „Ławeczka”. Ta ostatnia sztuka, w interpretacji edynburskiego teatru „Traverse”, otrzymała nagrodę dla najlepszego przedstawienia na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Edynburgu. „Ławeczka” także w Polsce znalazła się w repertuarze wielu teatrów. W pamięci widzów zapisała się zwłaszcza adaptacja sztuki w Teatrze Telewizji z niezapomnianymi kreacjami Janusza Gajosa i Joanny Żółkowskiej.
W latach 90. ubiegłego wieku  Gelman poświęcił się działalności politycznej. Opracowywał między innymi tekst konstytucji Federacji Rosyjskiej.