„Śpiewając Jazz”

Opis

To cykl regularnych spektakli muzycznych z udziałem polskich wokalistów jazzowych pt. „Śpiewając jazz” według pomysłu, scenariusza i w reżyserii Zbigniewa Dzięgiela – scenarzysty, reżysera telewizyjnego, od kilku lat piszącego książkę o polskiej wokalistyce jazzowej „Śpiewając jazz” (tytuł książki posłużył za nazwę cyklu).
Głównym bohaterem wieczorów o charakterze widowisk teatralnych jest gwiazda „z tamtych lat”, występująca wraz z młodym artystą, który jest dopiero na początku swojej drogi artystycznej i mimo dotychczasowych sukcesów niejednokrotnie czeka na szersze odkrycie. Gospodarzem koncertów jest Maciej Zakościelny, aktor pokazujący w muzyce swoją „nową, nieznaną twarz”.
Maciej Zakościelny – aktor filmowy, telewizyjny i teatralny.
W ostatnim czasie ogromną popularność przyniosły mu role w komediach romantycznych Ryszarda Zatorskiego: „Tylko mnie kochaj” i „Dlaczego nie!”. Ważnym wydarzeniem w karierze aktora było spotkanie z brytyjskim reżyserem Peterem Greenewayem i zagranie w jego filmie o Rembrandtcie „Nightwatching”. Macieja Zakościelnego widzowie znają też z seriali: „Plebania” TVP1, „Na dobre i na złe” TVP2, „Kryminalni” TVN, „Czas honoru” TVP2 oraz z przedstawień Teatru Telewizji: „Sesja castingowa” Krzysztofa Zanussiego, „Książę nocy” w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego, „Pierwszy września” w reżyserii Krzysztofa Langa czy „Rodzinny show” w reżyserii Macieja Pieprzycy.
W 2004 r. dołączył do zespołu Teatru Współczesnego w Warszawie. Zagrał do tej pory w trzech sztukach Macieja Englerta: „Porucznik z Inishmore”, „Udając ofiarę” i „To idzie młodość”.
Rok 2008 przyniósł aktorowi kolejne sukcesy. W lutym w Warszawie odbyła się premiera muzycznego spektaklu „Śpiewając jazz” w reżyserii Zbigniewa Dzięgiela, w którym Zakościelny po raz pierwszy publicznie zaprezentował swój talent muzyczny (ukończył podstawową i średnią szkołę muzyczną II stopnia w klasie skrzypiec). W projekcie, poświęconym „polskiej królowej swingu” Carmen Moreno i jej wnuczce Annie Serafińskiej, pokazał się jako muzyk: grał na skrzypcach i śpiewał swingowe piosenki

Carmen Moreno- to córka Hiszpanki i Polaka. Ale na świat przyszła w Hamburgu, bo rodzice tworzyli podróżujący po świecie duet akrobatyczny. Kiedy miała pięć lat, już śpiewała na scenie piosenki popularnej wówczas na całym świecie dziecięcej gwiazdki Shirley Temple. Po II wojnie światowej osiadła w Polsce. Wyszła za mąż, urodziła dzieci, pracowała jako ekspedientka. Początek jej „dorosłego” śpiewania to 1954 r., kiedy to została zaangażowana jako solistka do Orkiestry Jazzowej Zygmunta Wicharego. Carmen Moreno w późniejszych latach śpiewała też m.in. z Państwowym Zespołem Jazzowym pod dyrekcją Ryszarda Damrosza „Błękitny Jazz” i z Big Bandem Jana Walaska. W swojej karierze wystąpiła m.in. na pierwszym Festiwalu Jazzowym w Sopocie (1956 r.), zdobyła I miejsce na I Festiwalu Jazzowym na Nep-Stadionie w Budapeszcie (1958 r.). Koncertowała też na Węgrzech, w NRD, NRF, Rosji, Czechosłowacji, Bułgarii, Norwegii, Danii, Finlandii i Szwecji. Jej największe przeboje z tego okresu to „I can’t give you anything but love, baby” i „I’ll never sey never again again”. W latach 60, 70 i 80 ubiegłego wieku Carmen Moreno koncertowała po demoludach i w Skandynawii. Przez wiele lat śpiewała na statkach ze swoim drugim mężem – pochodzącym z Ostrowca Świętokrzyskiego Janem Walaskiem (zwanym w latach swingu „złotym saksofonem Warszawy”. Wrócili do Polski tuż przed stanem wojennym. Granice zamknięto a C. Moreno wróciła na scenę dopiero w 1989 roku.
Album  „Śpiewając jazz” jest zwieńczeniem jej długoletniej pracy artystycznej. W latach 50. niewiele razy wchodziła do studia nagrań. I to również jeden z powodów, dla których powstała płyta "Śpiewając jazz". A śpiewa tu z Anną Serafińską,  swoją utalentowaną wnuczką z doktoratem z jazzowej wokalistyki i słuchem absolutnym. I właśnie od nagrania zmontowanego na wzór duetu Natalie Cole z ojcem w jednym utworze śpiewa babcia nagrana w 1989 roku z wnuczką, która śpiewa tę samą "I Can"t Give You anything But Love" dwadzieścia lat później. I jak obie panie swingują. Płyta to przede wszystkim zapis koncertu z 2009 roku z warszawskiego Teatru Bajka.