Janusz Popławski urodził się 26 października 1898 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim, jako jedno z trojga dzieci Stanisława i Teodozji Popławskich. Jego ojciec był urzędnikiem kolei – kasjerem towarowym Drogi Żelaznej Iwangrodzko-Dąbrowskiej. Janusz edukację zdobywał w szkole w Sandomierzu oraz w Sumach (Rosja, gubernia charkowska), gdzie mieszkał wraz z rodzicami od 1914 do 1918 roku. Po powrocie do Polski, pracując jako urzędnik, rozwijał swoją karierę wokalną i aktorską - rozpoczął ją od nauki w szkole operowej Stanisława Boguckiego oraz w Szkole Dramatycznej. Efektem był zdany w 1925 roku egzamin do ZASPu oraz angaż do Tetru Wielkiego w Warszawie (1927) w którym występował aż do wybuchu II wojny światowej. Jego role pierwszoplanowe to m.in. Szujski ("Borys Godunow", 1932), Leński ("Eugeniusz Oniegin", 1932), Nadir ("Poławiacze pereł", 1936), Almaviva ("Cyrulik sewilski"), Kawaler de Grieux ("Manon"), Leopold ("Żydówka", 1937), Caramello ("Noc w Wenecji", 1932), Hrabia Lavalette ("Napoleon i Teresina", 1932). Ze swoją ówczesną żoną, gwiazdą operetki, Marylą Karwowską, brali udział w koncertach zagranicznych - w sezonie 1934/35 Janusz śpiewał partię Jontka w "Halce" granej w USA (Filadelfia, Boston, Chicago, Detroit, Brooklyn), a w 1937 dawał koncerty na Łotwie. Brał udział w radiowych wykonaniach operetek (np. "Taniec szczęścia"), próbował reżyserii ("Noc w Wenecji" w T. Nowości, 1932). Grał role artystów-śpiewaków w polskich filmach "Profesor Wilczur" i "Płomienne serca". Nagrywając płyty z muzyką popularną, posługiwał się pseudonimem Jan Bolesta oraz Marian Olszewski.